Vorige week dinsdag schreef ik een stukje voor de inleiding van mijn boek en besloot het op LinkedIn te delen, zie link. Dit is wat ik schreef:
Therapeut zijn. Ik hou heel erg van mijn vak. Ik vind het inspirerend. Ik vind het uitdagend en ook vaak bevredigend. Op een normale werkdag zie ik meestal 7 mensen die worstelen met zaken als angsten, sombere perioden, problemen in relaties, een negatief zelfbeeld, trauma’s of het gevoel zichzelf helemaal kwijt te zijn geraakt. Niets menselijks is mij vreemd, dus wat een geluk dat ik met zoveel verschillende mensen ervaringen kan delen en kan bijdragen aan een beter leven. Als student van de menselijke conditie kan ik mij geen betere scholing wensen. Ik leer iedere dag bij en kan dit direct weer verder delen. Soms vind ik het echter ook erg frustrerend en moeilijk. Soms denk ik een beetje te snappen hoe therapie werkt en het volgende moment blijk ik er weer helemaal naast te zitten. Therapie kan heel effectief zijn, maar niet altijd om de redenen waarom IK denk dat het werkt. Soms denk ik juist dat het heel goed werkt, maar blijkt de cliënt er helemaal niets aan te hebben en vice versa. Waken voor vergenoegzaamheid. Twijfelen, nieuwsgierig blijven en uiteindelijk vooral geloven in wat er kan gebeuren als twee mensen samen ergens voor gaan. We zijn allemaal lerende in dit leven en al doende leert men. Man, wat houd ik van dit maffe vak/leven!
Binnen een week namen 500 mensen de moeite om op het duimpje te klikken en bleken >36.000 mensen het bekeken te hebben (wat dat ook precies mag betekenen). Dat sterkt mij in de gedachte dat er behoefte aan dit geluid is. Ik ga hard verder werken aan mijn boek en zal tussendoor nog stukken delen!